Mijn mondhygiënist is een schatje: meelevend en vriendelijk. Dat maakt mijn verplichte bezoeken aan haar praktijk beslist een stuk makkelijker. Maar er is één ding waar ik telkens een beetje van schrik: ze noemt me steeds ‘madam’.
Ze zei madam tegen mij
Terwijl ik hulpeloos achterover gekanteld in de stoel lig, mijn mond braaf opengesperd zodat ze overal goed bij kan, zegt ze om de haverklap: ‘Zo, bijna weer klaar, madam!’ of: ‘Hier zit nog een vlekje, madam.’
Ik moet mijn mond openhouden, maar telkens als ze mij madam noemt, wil ik me verontschuldigen en zeggen dat ik het zo niet bedoeld heb. Dat het niet mijn bedoeling was om lastig te zijn. En wat ik dan toch heb gedaan om de indruk te wekken dat ik veel noten op mijn zang heb!
Madam
Technisch gezien is er niets mis met het woord ‘madam’. Het is meestal een beleefde aanspreekvorm voor een vrouw, vergelijkbaar met ‘mevrouw’. In een andere context kan het ‘hoerenmadam’ betekenen – maar ik weet zeker dat de mondhygienist niet denkt dat ik een bordeel run.
Waarom voelt het ongemakkelijk?
Waarom voelt het woord ‘madam’ dan zo ongemakkelijk? Officieel is het immers een beleefde aanspreekvorm. Maar het kan ook ‘vrouw met kapsones’ betekenen. Ik denk dat ik het daarom ongemakkelijk vind. Ik lig daar overgeleverd aan de mondhygiënist, terwijl het woord ‘madam’ suggereert dat ik mezelf heel belangrijk vind. Maar ik voel me juist kwetsbaar en nederig in die stoel.
Hoe is het voor jou als iemand je ‘madam’ noemt? Of als je een man bent: ‘Meneertje’?
